Ijsbeertjes en Noorderlicht

Churchill! Na er maanden naar uit te hebben gekeken ben ik er dan eindelijk. Ik heb de laatste weken in Vancouver extra genoten van iedere zonnestraal die ik kon krijgen want het is klaar met de zomer nu.

Het was een leuk weekje met Dorien. We hebben Vancouver verkend, de 2.830 treden van Grouse Mountain beklommen, een nachtje in Whistler geslapen, veel gewandeld en als afsluiter 2 nachten geboekt in een hostel in de buurt van Victoria op Vancouver Island. Ik heb daar ook echt 2 nachten geslapen, Dorien kwam er toen we lekker aan het relaxen waren in het park op 1 september achter dat haar vlucht niet de dag erna, maar die avond al vertrok en moest hals over kop met de bus/boot/bus/metro terug naar Vancouver. Gelukkig ging haar vlucht pas laat in de avond en was ze nog ruim op zijn, ook al kostte het zo'n 5 uur om naar het vliegveld te komen. Een haastig afscheid dus, maar het is gelukkig allemaal goed afgelopen!

Terug in het Hi Downtown hostel had ik een paar dagen om afscheid van Vancouver te nemen. Tijd om nog 1 x het hardlooprondje langs het water en Stanley Park te doen en nog 1 x de Massaman bij de Thai om de hoek af te halen. En op 4 september ging de mammoetrugzak weer op voor de vlucht naar Winnipeg, om vanuit daar 2 dagen later de trein naar Churchill te nemen.

Winnipeg zelf is vrij kaal en vond ik niet zo bijzonder, maar ik heb dan ook niet echt de tijd genomen om het uitgebreid te verkennen. Ik sliep in een Airbnb (soort van Bed&Breakfast) aan een zijstraatje van een van de hoofdwegen. Een goede locatie, want vanaf de hoofdweg kon ik tig bussen richting het centrum nemen (ongeveer 5 minuten). En dat was goed want ik had een missie: winterkleren kopen! Alsof mijn tas al niet groot en zwaar genoeg was..
Er was mij verteld dat er een goede zaak in het centrum zat, ongeveer op een half uur lopen van de Airbnb. Daar aangekomen bleek dat de wintercollectie vertraagd was en pas een week later zou binnenkomen.. Dat was niet alleen balen omdat ik dat hele takkeneind voor niks had gelopen, maar was ook een potentieel groot probleem omdat Churchill nu niet bepaald bekend staat om haar warme winters.. Gelukkig was er nog een andere outdoorwinkel aan de andere kant van Winnipeg (daar ben ik mooi met de bus heen gegaan, vond dat ik wel weer genoeg had gelopen) en die bleken een mooie collectie te hebben. Dus ben ik als een of andere VIP met mijn personal shopper de hele winkel doorgegaan en heb een lekkere warme jas, skibroek, sneeuwschoenen en wollen sokken gekocht. Al was het allemaal misschien vrij duur, vergeleken met de prijzen waar ik op had gerekend viel het allemaal best mee en dus heb ik mezelf ook een nieuwe dagrugzak van North Face kado gedaan. Heerlijk om eindelijk van mijn lelijke rode oude tas af te zijn!

Met mijn nieuwe aankopen veilig in mijn tas, die nu een dramatische afmetingen heeft aangenomen, stapte ik anderhalve dag later de trein in. Op naar Churchill, een reis van maar liefst 1700 kilometer. We begonnen al met een uur vertraging en dat bleek nog niks, want na 5 minuten met een slakkengangetje onderweg te zijn stonden we een vol uur stil om een reden die mij tot nu nog niet bekend is. Niet zo vreemd dat deze reis 2 dagen duurt! We hebben de hele reis niet harder dan zo'n 50 km per uur gereden gok ik en stonden onderweg vaak stil zodat de wielen gecheckt konden worden. Blijkbaar is het spoor minder betrouwbaar als het weer warmer is? Zo hebben we 7 uur vertraging opgelopen, maar omdat vertragingen VIArail niet vreemd zijn hebben ze een pauze van 5 uur in Thompson ingecalculeerd. Zonder deze pauze zijn we een heel eind ingelopen en kwamen uiteindelijk met slecht3 uur vertraging aan in Churchill.

De trein zelf was rustig. De passagiers in onze coupe bestonden uit Terrin: een meisje die de komende maanden in Churchill gaat werken samen met haar vriend, Gloria: een luid boerende local en een vreemde oudere man die iedere keer als ik opkeek in een andere stoel in de coupe zat. Een gesprek met hem en Gloria was heel boeiend. Het maakte niet uit wat voor antwoorden ik gaf, want ze zaten helemaal in hun eigen wereld en deden allebei hun eigen compleet uiteenlopende verhalen. Ik heb me dan ook tactisch teruggetrokken (als in demonstratief mijn oordopjes ingedaan en een aflevering van True Blood opgezet) zodat ze gezellig met z'n tweeën langs elkaar heen konden praten.
Het was eigenlijk best wel leuk om een keer 2 dagen in de trein te zitten. Ik had 2 stoelen voor mezelf waar ik in kon settelen en er waren twee stopcontacten, dus ik heb de hele treinreis muziek, series en boeken kunnen afwisselen. Er was ook een dinercoupe, waar we een biertje konden drinken en een paar potjes konden kaarten. Echt slapen lukte niet geweldig. De eerste nacht heb ik allemaal verschillende poses uitgeprobeerd en er 2 uitgekozen voor de nacht erna, maar echt heel comfortabel waren ze geen van allen. Pas 10 minuten voor we Churchill binnen reden kwam ik erachter dat de voetsteuntjes uitgeklapt kunnen worden zodat je een soort van bed kan creëren. Oepsie.. Dat ga ik wel onthouden voor de terugreis.

Eenmaal aangekomen in Churchill werd iedereen opgehaald en stond ik binnen no-time in m'n remi met al mijn bagage op het station. Smartphones blijken niet te werken in Churchill, dus bellen was geen optie. Omdat ik niet wist wat te doen ben ik maar de stationshal binnengelopen, waar net de telefoon ging. Het bleken de mensen van het centrum te zijn die naar het station belden dat ze iets vertraagd waren. Dat zie ik op Utrecht centraal nog niet zo snel gebeuren!

Het Churchill Northern Studies, waar ik de komende 6 weken vrijwilligerswerk ga doen ligt in the middle of nowhere op zo'n 20 kilometer van Churchill. Vanuit mijn slaapkamer kijk ik uit op de toendra! Het is een centrum waar verschillende soorten onderzoekers hun werk kunnen doen, maar waar ook tourgroepen komen voor leervakanties. Als vrijwilliger help je 6 dagen in de week zo'n 6 uur per dag in de keuken en krijgt in ruil daarvoor kost en inwoning.

De vaste staf werkt hier van 07:30-16:30. De kok en 1 onderzoeker wonen hier in het centrum en de rest gaat aan het einde van iedere dag weer gewoon naar huis. Verder zijn hier de gasten. De eerste week bestonden deze uit 2 ijsberenonderzoekers en een stagiar, 2 mensen die voor de BBC opnames deden voor “The Hunt”, een programma dat volgend jaar uitkomt en dat net zo groot moet worden als “Frozen Planet , 2 jongens die hier hun eindonderzoek hebben gedaan voor hun universiteit en Jordan en Sheri, mijn 2 mede vrijwilligers.

Als je je bedenkt dat ik net 2 dagen in een trein had gezeten was de eerste dag vrij heftig. Een paar mensen gingen het dorp in na de lunch en ik wilde graag mee, dus na een korte briefing had ik net tijd om mijn spullen in de kamer te droppen en toen gingen we al. We zijn langs de metaldump gegaan en daarna het dorp in, langs een aantal winkels en het Eskimo museum. Hoe klein Churchill is blijkt wel uit het feit dat ik Terrin en haar vriend in de eerste winkel al tegenkwam. En de 2e, en de 3e.. aan het eind van de middag gingen we weer terug naar het centrum, om na het avondeten weer het dorp in te gaan voor open mic night. Dat bleek te bestaan uit 1 overenthousiaste Australiër met een gitaar, die misschien niet zo goed kon zingen, maar wel heel erg zijn best deed. Ik was compleet gesloopt aan het eind van de avond, maar het was heel gezellig, dus het was het waard! En gelukkig begonnen onze werkzaamheden de volgende dag pas rond de lunch om 11:30, dus ik kon ook een beetje uitslapen de dag erna.

We werken in 3 ploegen (ontbijt, lunch, diner) en onze werkzaamheden bestaan voornamelijk uit heel veel afwassen en de keuken en het eetgedeelte netjes houden en dingen bijvullen en dergelijke. Rond de diensten houden we ruim tijd over om onze eigen dingetjes te doen.

Churchill is een hele bijzondere plek en ik hou er nu al van (al zou ik hier zeker niet kunnen wonen). Het is gaaf om te zien hoe het leven hier is aangepast op samenleven met ijsberen. Het is net alsof ik een aflevering van de Walking Dead ben binnengelopen! Overdag is er een Bearwatch die de ijsberen die in de richting van het dorp lopen op de radar in de gaten houdt. Om 10 uur 'savonds schijnt er een alarm te klinken als de Bearwatch naar huis gaat. Dan gaat de avondklok in en is het niet veilig om over straat te lopen. Als je niet weet hoe het ergens werkt is het altijd handig om naar de locals te kijken. Dus toen we een paar dagen geleden van de kroeg 100 meter naar de auto liepen en de 2 locals van onze groep constant angstig om zich heen keken (1 had zelfs ergens een houten spies vandaan getoverd) besloot ik dat we de volgende keer de auto mooi vlak voor de kroeg gaan parkeren. Verder is het verboden (!) om je auto op slot te doen. Dit zodat je in geval van een aanval snel een uitwijkplaats hebt. Bij ons in het centrum geldt dat je niet alleen naar buiten mag, en niet zonder begeleiding van iemand met een geweer. Gelukkig worden we best vaak meegevraagd op korte tochtjes en er is altijd het observatiedeck, dus zo komen we toch nog een beetje aan onze frisse buitenlucht.

Een paar dagen geleden gingen we mee met de auto om Matt en Vito, de twee jongens die hier waren voor hun afstudeeronderzoek naar het vliegveld brengen. Onderweg kwamen we mijn allereerste ijsbeer tegen, die stak de weg over voor onze auto. Vet gaaf!
Voor we naar het vliegveld gingen wilden de jongens nog heel even snel een duik nemen in Hudson Bay. Het water mag dan opgewarmd zijn in de zomer, het was nog steeds ijskoud (de Iceman is er niks bij) dus we waren ook weer heel snel uit het water. Maar we kunnen in ieder geval zeggen dat we in de Hudson Bay gezwommen hebben!
Omdat alles nat was leek het me wel handig om mijn handdoek om te houden. Ik had er geen rekening mee gehouden dat we ook echt het vliegveld in zouden gaan. Daar stond ik dan, in mijn handdoek.. En als ik dacht dat we even snel naar binnen en naar buiten zouden gaan dan had ik het mis. In plaats van het normale vliegtuig dat naar Winnipeg zou gaan, was er een klein vliegtuigje gekomen. Omdat niet iedereen daar in paste moesten de jongen een andere vlucht nemen, naar Thompson, en de dag daarna vanuit daar een vlucht nemen naar Winnipeg. Een kwartier later werd er omgeroepen dat de passagiers die wél met de directe vlucht naar Winnipeg mee mochten alleen hun handbagage mee mochten nemen, anders werd het vliegtuig te zwaar. De rest van de bagage ging op de vlucht van Matt en Vito mee naar Thompson. Ook dat zal je in Nederland niet snel meemaken!
In ieder geval, we zijn blijven wachten tot alles uitgezocht was en daarna hebben we afscheid genomen. Fijn dacht ik , want om nou uitgebreid in je handdoek een uur op een vliegveld te staan is niet bepaald ideaal. Bij de auto aangekomen bleken we echter een lekke band te hebben. Toevallig kwam LeeAnn, die op het Research Centrum werkt net langsfietsen en die kon thuis een autopomp halen, maar dat betekende wel dat we weer terug het vliegveld op konden..
We zullen we wel zielig uitgezien hebben, want een Indiaas vrouwtje kwam ons een afhaalmaaltijd brengen onder het mom van dat ze zelf geen trek had. In Nicaragua waren wij het altijd die ons eten aan de zwervers gaven, nu was het omgekeerd. We hebben heerlijk genoten van de maaltijd en hebben met de jongens gewacht tot hun vlucht ging. De boardingcall begon heel officieel: “First boarding call for Thompson. We would first like to invite the priority passengers to board” Daarna gaf de stewardess het op: “MaryAnn, thats your mum!” En een oud vrouwtje werd de gate doorgeloosd. Geweldig!

Behalve de ijsbeertjes (ik heb er intussen 3 gezien) is in deze eerste week mijn bucketlist nog een regel korter geworden. Al op de 2e avond hier heb ik een spectaculaire noorderlicht show gezien Heel bijzonder. Het noorderlicht is niet zo groen als ik had verwacht, en zoals je op de meeste foto's ziet, maar dat maakt het er niet minder om en het is ongelofelijk hoe snel het beweegt en danst. Tot nu toe heb ik het 3 avonden kunnen zien en ik hoop op nog heel veel meer :)

En dat is zo'n beetje hoe het hier tot nu toe is gegaan.
Op het moment het rustig, met de mensen van de BBC die een paar dagen geleden zijn vertrokken en de onderzoekers die er sinds vanmorgen een paar dagen op uit zijn. Gelukkig is het niet helemaal uitgestorven. Er is een groep van 10 mensen die hier vanuit een bedrijf komen om te leren over de opwarming van de aarde en hoe ze op de werkvloer mee kunnen helpen aan duurzaamheid. Een paar extra mensen om mee te poolen dus, en we kunnen hier en daar ook wat van hun programma meepikken dus dat is nog interessant ook.

Na de 6 weken hier in het research centrum hoop ik werk te kunnen vinden in Churchill tot het eind van het seizoen (derde week van november). Ik heb nu in ieder geval contacten met de Lazy Bear lodge en Terrin heeft me ook aangeraden bij de mensen van de Tundra Inn (waar zij en haar vriend ook werken), dus hopelijk komt daar iets uit!

Wordt vervolgd.. ;)