Churchill
Blijf op de hoogte en volg Marieke
24 November 2014 | Canada, Hudson Bay
sorry voor de radiostilte, de afgelopen maanden zijn heel druk geweest en ik heb geen tijd kunnen vinden om mijn blog bij te werken. Sinds gisteren ben ik terug in Winnipeg en vandaag is mijn eerste dag rust sinds een hele lange tijd. Pff ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. De afgelopen maanden zijn compleet chaotisch geweest en ik heb een ongelofelijk mooie tijd gehad in Churchill. Ik heb hard gewerkt, heel veel lol gehad en ontzettend gave dingen gezien en gedaan en geweldige mensen ontmoet.
De eerste 6 weken werkte ik als vrijwilliger in het onderzoekscentrum. Dat was een wereld apart. Af en toe kregen we een pick-up truck mee en konden we het dorp in of gewoon een beetje rondrijden om de omgeving te verkennen en op zoek te gaan naar ijsberen, maar de meeste tijd spendeerden we in het centrum. En ik heb me geen moment verveeld! Af en aan waren er groepen en onderzoekers, dus er waren altijd wel mensen om mee op te trekken. Omdat we niet veel naar buiten konden en onze kok Laura errug goed voor ons zorgde, begonnen Jordan en ik iedere ochtend om 9:30 in de tv-ruimte met een work-out van een half uur (jaja 30 day Shred with Jillian Michaels – ik ben eindelijk tot level 3 gekomen!). Om 10:00 voegde Sheri zich dan bij ons voor onze dagelijkse yogasessie en als ik zin en tijd had (niet zo heel vaak) deed ik nog 20 minuten op de crosstrainer. Ik moet zeggen, ik ben best trots op mezelf dat ik het 6 weken heb volgehouden, maar ik had weinig keus als ik na mijn tijd in het centrum nog door de deur wilde passen.. iedere dag 3 warme maaltijden en heel veel koekjes zijn over het algemeen niet bevorderlijk voor de lijn heb ik me laten vertellen. Na de work-out hadden we meestal tijd om snel even te douchen en om 11:30 melden we ons in de keuken voor de lunch shift. Deze duurde tot een uur of half drie en daarna hadden we tijd om te relaxen tot de avonddienst om 16:30 begon. Meestal gebruikte ik die tijd om te lezen (His Dark Materials -the Northern lights, hoe toepasselijk), series te kijken of mijn pool-skills te oefenen. En soms konden we met Phil (de technicus) mee op ritjes, of konden we aansluiten bij de groep. Zo heb ik een middag in het bos toegekeken hoe een groep 'Earthwatchers' jonge boompjes opmat, en zijn we met Daniel (een van de wetenschappers) cranberries wezen plukken in het bos. 's Avonds keken we films in de tv ruimte, speelden we pool, gingen we op dinsdagen Churchill in voor open mic night in de 'Tundra' of waren we de hele avond op het observatiedeck of in de koepel binnen om het noorderlicht te zien.
Op een avond, toen we dachten dat het licht weg was wilden we net naar bed gaan, toen ineens de lucht explodeerde. We wisten niet waar we moesten kijken! Ik dacht daarvoor dat ik het noorderlicht gezien had, maar dat bleek niets in vergelijking met wat we die avond mochten meemaken. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven, maar overal waren kleuren en beweging. Engelenvleugels, pianospel..heel bijzonder! Sinds die avond waren we iedere avond op het observatiedeck te vinden. Helaas komt het noorderlicht niet op commando en je weet nooit of je iets gaat missen als je naar bed gaat. We hebben verschillende tactieken uitgeprobeerd: ieder half uur naar buiten, voor het raam lezen, me zo positioneren in bed dat ik uit het raam kon kijken.. maar niets werkte perfect en nog steeds moest ik af en toe bij het ontbijt van anderen horen dat ik een show gemist had. Dus besloten Jordan en ik op een heldere avond om – goed ingepakt met een stuk of 6 dekens, een muts en wanten - op het observatiedeck te slapen. Rond een uur of half 3 moesten we het helaas opgeven omdat het met -7 en een flinke wind toch echt te koud was, maar we hebben ons best gedaan. En tot Jordan me wakker maakte omdat het noorderlicht feller werd was ik 10 minuten helemaal weg, dus ik lieg niet als ik zeg dat ik buiten heb geslapen ;)
Ieder jaar rond november trekken de ijsberen naar het ijs en is het toeristisch hoogseizoen. Dan wordt het een paar weken ontzettend druk en werkt iedereen zo'n beetje 7 dagen per week.
Mijn laatste week in het centrum was het begin van 'Bearseason'. Dit gaf me de gelegenheid om een dag mee te gaan in de Tundra-buggy (een grote bus die geschikt is om over ruig terrein te rijden) op zoek naar ijsberen en om een tocht met sledehonden te doen. Er was nog geen sneeuw, maar dat lossen ze in Churchill creatief op door de slee te vervangen door een kar. Ze hadden niet hun beste dag bij de sledehonden. Voor de eerste rit waren de honden net iets te enthousiast , knapte het touw en werd een van de mushers (hondensleerijders) bijna door zijn eigen kar overreden. Gelukkig wist de toerist die op de kar ston deze de bosjes in te sturen en liep het goed af. Een paar rondes later kwam een van de karren leeg terug, gevolgd door een hijgende musher. Blijkbaar was ze even afgestapt en zijn de honden er toen vandoor gegaan. De toeristen konden nog net op tijd uit de kar springen! En o ja, tussendoor hadden ze ook nog even een schoorsteenbrand in de tent.
Wat mijn rit betreft: ik kreeg Elizabeth toegewezen; een 88 jarig fragiel vrouwtje. Ik stond achterop de kar, voor de musher en Elizabeth zat op een omgekeerd bierkrat voorop. In het begin was het voldoende om haar hand vast te houden maar tegen het einde van de rit was ze zo ver onderuit gezakt dat ik haar met mijn armen onder haar ellebogen overeind moest houden. Niet hoe ik me mijn eerste rit met sledehonden had voorgesteld, maar zeker een interessante middag.
Tot zover mijn tijd bij het studiecentrum. Met pijn in mijn hart nam ik op 18 oktober afscheid en kon ik met Phil meerijden naar de Lazy Bear lodge voor deel twee van mijn avontuur in Churchill.
Ik liep even naar binnen bij de Lodge om me bij de eigenaresse (Dawn) te melden. Voor ik doorhad wat er gebeurde kreeg ik een schort, een oor-microfoontje en een overzicht van de reserveringen in mijn handen gedrukt en werd ik het restaurant binnengeloosd. En zo begon mijn baan host. De eerste avond was eng omdat ik letterlijk niets wist en ik geen idee had wat ik moest doen, maar ik denk dat het wel de beste manier was om me alles snel eigen te maken. Na de tweede dag werkte ik ook de lunch shifts om het serveren onder de knie te krijgen en binnen een paar dagen had ik redelijk door hoe alles in zijn werk ging. Dawn is niet bepaald een goede werkgever (en dan breng ik het heel subtiel) maar ik moet toegeven dat de Logde een mooie plek is en dankzij een aantal hele leuke collega's heb ik toch een hele leuke werkervaring gehad. En in tegenstelling tot mijn verwachtingen heb ik geen hete soep over gasten heen gegooid en geen orders verwisseld, dus ik ben helemaal blij. Het werken bij de Lazy Bear verdient niet geweldig (11 dollar per uur), maar ik heb de afgelopen 1,5 maand niets uitgegeven, omdat ik rond kon komen van de fooien dus alles wat ik gewerkt heb kan ik sparen en dat geeft me weer een extra maand in Canada.
Op de tweede dag in Churchill werd ik door Jim, de gids en chauffeur van de Tundra-buggy uitgenodigd om mee te gaan op een bagage-run met de buggy naar de Tundra Lodge (de naam verraad het al: een hotel midden op de tundra). Samen met een paar bandleden die dat weekend in Churchill hadden opgetreden gingen we op pad om bagage van een nieuw groep gasten af te leveren en de bagage van de vertrekkende groep op te halen. Het was een gezellige dag en onderweg hebben we een paar ijsberen gezien. Ik had mijn eerste rit op de buggy al gehad dus ik was al helemaal tevreden, maar iedere beer is weer bijzonder! Waar ik wel bang voor was is dat ik op mijn 2e werkdag te laat zou komen, want ik moest om 5 uur werken en we schoten niet heel hard op. Gelukkig kon ik vanaf de buggy een lift terug krijgen naar het dorp. Hierdoor was ik niet alleen op tijd voor werk, maar heb onderweg ook mogen helpen om bagage in te laden in het vliegtuig naar Thompson. Hoe vet is dat!
Na de 2e dag begon het echte werk en werd ik voor eerste paar weken iedere dag voor 2 diensten ingeroosterd. Omdat iedereen weinig tot geen vrije dagen heeft (ik heb er uiteindelijk 3 gehad in de 5 weken dat ik in Churchill heb gewerkt) leer je jezelf aan om daaromheen gewoon te doen waar je zin in hebt zonder verder ergens rekening mee te houden. Dit hield in: veel late avonden als we de dag daarna weer om 6 uur op moesten. En dat ging bijna altijd goed, behalve de dag na Halloween. Toen werd ik om tien voor 8 wakker terwijl mijn dienst om 7 uur was begonnen.. Maar het was een geweldige avond en Britney (mijn kamergenoot met wie ik samen de ochtendienst had) was zo lief om Dawn niets te vertellen dus er waren geen nare gevolgen.
Alle structuur die ik had opgebouwd in het studiecentrum was weg. Werken, slapen, stappen, series kijken, meer slapen, meer werken, meer stappen.. En er was tussendoor ook tijd voor andere activiteiten. Ik ben op visite geweest bij mensen die ik in het centrum heb leren kennen, heb koppen koffie met vrienden, ben in -20 achterin de laadbak van een pick-up truck op zoek geweest naar een donkere plek om het noorderlicht beter te kunnen zien, heb op een sneeuwscooter gereden, een middagje les gekregen in schieten, met Jess (een vriendin uit Churchill) meegeweest naar haar werk bij de sledehonden, stiekem gratis naar de sportschool gegaan, wandelingen gemaakt door Churchill en op de laatste dag met mijn collega's een sledehonden tocht gedaan zoals het hoort op een echte slee.. Tegen het eind van het seizoen was iedereen compleet kapot en ik denk dat we allemaal een paar weken rust nodig hebben om bij te komen, maar het was een geweldige tijd!
Eergisteren was het tijd om te vertrekken. En in stijl! Mijn trein vertrok gisterenavond, maar zonder mij want ik kon een lift krijgen van mijn superlieve vrienden van Hudson Bay Helicopters. Na een geweldige laatste avond en 3 uur slaap op de bank vertrokken we om 8 uur met 2 helikopters richting Gimli. Een tocht van zo'n 6 uur, maar ik heb me niet verveeld! We hebben onderweg een wolf en elanden gezien (mijn allereerste elanden!) en de jongens hebben zo hun eigen manieren om zich te vermaken onderweg. We hebben rivieren gevolgd, vrachtwagens op de snelweg geraced, zijn kruislings over elkaar heengevlogen.. Ik had me geen beter eind van mijn tijd in Churchill kunnen wensen!
En zo kwam ik compleet gebroken maar heel tevreden 2 dagen voor planning in Winnipeg. Ik had een airbnb (soort van Bed&Breakfast) geboekt vanaf de 24e, maar die heb ik kunnen annuleren, want ik kan bij mijn collega Edna logeren. En ze zorgt goed voor me! Eergisteren kon ik meteen aanschuiven bij een uitgebreid avondmaal en 'sochtends stond het ontbijt klaar. Vanavond halen we 3 andere collega's op van de trein en dan hebben we nog paar dagen om goed afscheid van elkaar te nemen. Op de 26e vertrek ik naar Edmonton. Daar kan ik een paar dagen bij vrienden die ik in het studiecentrum heb leren kennen logeren en dan ga ik onderweg naar Jasper in de Rocky Mountains, op zoek naar werk voor een paar maanden.
Zoals jullie misschien wel kunnen opmaken uit mijn verhalen heb ik het goed naar mijn zin in Canada. Het is niet alleen de natuur en de leuke dingen die ik meemaak, maar ook de ontzettend lieve warme mensen die ik heb ontmoet die mij een geweldige tijd hebben bezorgd die ik nooit zal vergeten. Ik mis iedereen in Nederland en zou willen dat ik af en toe een weekendje heen en weer zou kunnen, of dat ik jullie hierheen kon halen, maar ik denk dat ik het de komende maanden nog wel vol ga houden hier ;)
-
24 November 2014 - 19:01
Joke:
Wow Mariek
Wat een geweldig verslag weer.
Maar vooral: wat een leuke en bijzondere dingen en lieve mensen maak je mee.
Ik ben heel blij voor je!!
Dikke zoen, mama -
24 November 2014 - 20:09
Kees:
Geweldig (verslag)!!
Groeten,
Kees -
24 November 2014 - 20:26
Tamara H:
Wauw, dit had je je van tevoren nooit kunnen bedenken. Wat gaaf allemaal! Heel veel plezier in Jasper, weer een mooie omgeving (al ken ik het alleen in de zomer). Enjoy! -
24 November 2014 - 21:45
Merel:
Super om te lezen! Volgens mij is t nog leuker dan je van tevoren had kunnen bedenken. En niet te vergelijken met Australië. Geniet zo veel je kunt en tot je volgende bericht.
Liefs merel en n dikke knuffel van Nova & Thorsten (en Sander natuurlijk ;-) ) xxx -
25 November 2014 - 08:16
Fleur:
Wouw Marieke, wat een heerlijke verhalen. Wij missen jou ook maar zo te horen vermaak jij je prima daar! Ga lekker genieten en ik kijk uit naar je volgende verhalen! Xxx -
25 November 2014 - 11:34
Marlies:
Marieke, wat een verhaal! Die helikopter; echt supergaaf! Heel veel plezier daar en tot ziens in NL, xx -
25 November 2014 - 17:23
J.R.Pieters-Staat (oma):
Hoi, Marieke, Fijn om weer wat van je te lezen. Ik mis je, maar ben blij voor je dat je het zo geweldig hebt.
Als ik 10 jaar jonger was kwam ik je opzoeken. Geniet en pas goed op jezelf. Liefs, oma. -
26 November 2014 - 15:14
Sander:
Jaloers.........;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley