Vancouver, Tofino en Telegraph Cove

Intussen ben ik al bijna een maand in Canada. Tijd voor een update! In de tijd dat ik hier ben geweest heb ik de volgende dingen geleerd:

1. Poema's zijn enger dan Beren
Iedereen heeft het over de beren waar je voor uit moet kijken in Canada, maar Cougars (bergleeuwen of poema's) zijn veel enger! Als je een beer tegenkomt kun je een paar dingen doen: langzaam achteruit lopen zonder oogcontact te maken en rustig tegen de beer praten, je zo groot mogelijk maken en “Ga weg beer!” roepen of voor dood spelen. De beste optie is afhankelijk van de beer. Probleem is alleen dat iedere beer een eigen persoonlijkheid heeft dus je weet van tevoren niet wat de beste optie is.. Dat voor dood spelen lijkt me in ieder geval geen strak plan, want als je de verkeerde beer treft heb je een lichtelijk probleem. Als de beer echt aanvalt ben je sowieso zwaar de pineut, want beren zijn behendiger, sneller en kunnen beter klimmen dan wij. Als je dat allemaal hoort snap je niet waarom mensen überhaupt het bos nog in durven, maar de kans dat een beer aanvalt is heel klein. Wij mensen staan niet op het menu en in de laatste 100 jaar zijn er in totaal maar iets van 70 mensen aangevallen!

Als je met een Poema in aanraking komt kun je ze het beste strak aankijken, langzaam achteruit lopen, je groot maken en luid maar kalm schreeuwen. Als je wordt aangevallen moet je je verdedigen. Omdat Poema's solitaire dieren zijn kunnen ze het zich niet veroorloven om gewond te raken en het kan goed zijn dat ze snel opgeven als je terug vecht. Hartstikke nuttige informatie allemaal, maar het enge van poema's is dat ze heel goed kunnen stalken. Ze volgen prooi tot ze een mooi moment vinden en vallen je dan van achteren in je nek aan. Waar blijf je dan met je oogcontact! Maar gelukkig komen ook aanvallen van Poema's komen zelden voor omdat we niet op het menu staan. Vanaf 1890 zijn er maar iets van 90 aanvallen geweest, waarbij 20 doden zijn gevallen. De kans dat ik er een tegen ga komen is dan ook heel klein.

Conclusie: Ik hou van beestjes en wil heel graag beren en poema's zien, maar dan wil ik wel zelf kunnen timen hoe, waar en wanneer ;)

2. De mensen zijn supervriendelijk en behulpzaam
In mijn eerste week moest ik van alles regelen. Ik heb een SIN nummer aangevraagd, een sim kaart met abonnement gekocht en een bankrekening geopend. Dit ging echt super makkelijk, want je hoeft maar een beetje moeilijk te kijken of er komt hulp. Een paar voorbeelden:
-ik ging op zoek naar een sim kaart maar had geen idee waar ik moest zijn. Toen ik een winkelcentrum inliep en 2 seconden op de plattegrond keek kwam er een Security Guard naar me toe om me de weg te wijzen.
-Toen ik de bank in liep om een rekening te open en ik zomaar in een rij ging staan omdat ik niet wist hoe het werkte, kwam er meteen een enthousiaste bankbediende naar me toe om te vragen waar hij me mee kon helpen. Ik vond zelf dat ik vrij doelgericht in de rij was gaan staan, maar blijkbaar viel het toch op dat ik geen idee had waar ik mee bezig was. Binnen een paar minuten werd ik door een vriendelijk meisje opgehaald, meegeloosd naar een apart kamertje en 20 minuten later stond ik weer buiten, compleet met nieuwe bankrekening,
-Op een avond heb ik een aantal mensen meegevraagd naar de chinatown nightmarket. Toen we er eenmaal kwamen konden we de markt niet vinden, dus spraken we een politieagent aan om de weg te vragen. Hij vertelde dat er helemaal geen nightmarket bestond in chinatown (oepsie) en begon daarna een complete verhandeling over alle dingen die we dan konden doen in de buurt. Intussen negeerde hij een stuk of drie oproepen en hij raakte zo enthousiast dat we op een gegeven moment een stukje beren tactiek hebben moeten gebruiken om weg te komen (laaangzaam achteruit lopen). Maar het bewees toch maar weer hoe vriendelijk Canadezen zijn!

3. Canada is duur
De dollar is misschien 1,45 euro, maar ik denk dat het hier minstens zo duur is als in Nederland. Reizen en activiteiten zijn prijzig en voor accommodatie betaal je als snel $40,- per nacht (minstens). In de supermarkt zijn vooral gezonde dingen duur. Je betaalt hier bijvoorbeeld zo $4,- voor een bakje champignons en ik heb geen pastasausen zien staan voor minder dan $7,-. Omdat je voor dat geld net zo goed ergens iets kunt afhalen is de verleiding groot om dat ook iedere dag te doen. Wat vrij irritant is, is dat de belasting hier niet in de prijs inbegrepen is. Je betaalt aan de kassa dus altijd meer dan op het prijskaartje staat. Gelukkig kun je, als je een beetje creatief inkoopt, best overleven. Zo heb ik een keer een aardappel met een aubergine op als avond eten, of gewoon alleen groentes. Aan de andere kant heb ik ook al een paar keer sushi, thais, hamburgers en burrito's gehaald dus ik hou de balans er een beetje in ;) Het ontbijt in het hostel waar ik het grootste gedeelte van mijn tijd heb doorbracht is trouwens gratis en er blijft meestal heel veel over zodat ik daar ook van kan lunchen. Zo lukt het tot nu toe nog redelijk om binnen mijn budget te blijven.

4. Iedereen die in Canada is geweest wil terug
Ik heb in de laatste maand al heel wat laatste avonden meegemaakt van mensen, en zo'n beetje de helft is nu al aan het kijken naar manieren om hier terug te komen :) En ik moet zeggen, het is tot nu toe een aardige concurrentie voor Australië!


Dat even als inleiding. Nu mijn verhaal:
De eerste twee weken ben ik in Vancouver gebleven. Begin september ga ik naar Churchill om 6 weken vrijwilligerswerk te doen en van daaruit ga ik op zoek naar werk. Omdat het toch weinig zin heeft om voor die tijd dingen te regelen heb ik al toen ik nog in Nederland was besloten om de eerste maand gewoon vakantie te houden, zodat ik een beetje kan acclimatiseren. En het is heerlijk om even een tijdje niets te moeten, al moet ik er nog steeds aan wennen. Als ik een dag gewoon lekker een parkje op zoek om een boek te lezen heb ik nog steeds het gevoel dat ik eigenlijk allemaal andere dingen zou moeten doen. Maar ik negeer dat gevoel gewoon lekker en als compensatie wissel ik strand, bos en park af om te lezen :) Vanuit mijn hostel loop ik zo tegen het water aan, waarvandaan je naar allemaal leuke strandjes, parkjes en Stanley Park (een groot stadsbos) kunt wandelen, dus daar heb ik en groot gedeelte van de tijd doorgebracht.

Natuurlijk heb ik niet alleen genikst, maar heb ik ook activiteiten gedaan en Vancouver een beetje verkend. In de eerste dagen heb ik een paar leuke mensen leren kennen in het hostel waar ik de eerste weken mee heb opgetrokken en Myrthe, mijn oudklasgenootje van INHolland -die ik al 7 jaar niet had gezien- bleek ook een paar dagen in Vancouver te zijn (lang leve facebook) dus we hebben een mini reünie gehouden. Super gezellig! Er is hier in Vancouver zat te doen, zeker als het mooi weer is. Zo heb ik 2 keer een vuurwerkshow gezien, zijn we naar een openlucht symfonieconcert geweest, een buiten bioscoop, drumsessie op het strand, een Indiaas festival, een ghost tour en de gay parade. Allemaal helemaal gratis! En je hoeft de stad ook niet uit om leuke beestjes tegen te komen. De mensen zijn er zelf niet zo weg van geloof ik, maar ik was helemaal blij toen ik mijn eerste wasbeer en stinkdier tegenkwam.

Omdat ik ook andere beestjes wilde zien en ook niet de hele maand hier in het hostel wilde zitten, ben ik vorige week naar Vancouver Island geweest. Dat was nog een hoop geregel, want ik moest alles op elkaar af zien te stemmen. Het is nu heel erg druk, dus je kunt niet zomaar ergens aan komen waaien en denken dat je dan ook echt accommodatie vindt. Na een hoop gepuzzel is het me gelukt om alles te regelen: bustrips, kayaktrip, 2 nachten in een hotel daar in de buurt en een paar nachten in een guesthouse in Tofino.

Je zou denken dat je dat zo eventjes doet, een reisje naar Vancouver Island, maar Canada is niet voor niets een van de grootste landen ter wereld en dus is alleen Vancouver Island al net zo groot als Nederland. Ik heb dan ook zowat 3 volle dagen in de bus (en een stukje boot) gezeten de afgelopen week. Maar het was het allemaal helemaal waard want ik heb een geweldige tijd gehad.

Tofino, mijn eerste bestemming op Vancouver Island, is een soort van hippie/surf plaatsje met supermooie stranden, natuur en uitzichten op het water en de bergen. Het guesthouse waar ik zat was heel gezellig, met iedere ochtend gratis wafels en omdat het zo klein is was het heel makkelijk was om contacten op te doen. Een van de eerste dagen heb ik met een Duitse jongen een hike gedaan naar een vliegtuigwrak uit 1945. Vet gaaf, want het is een route die niet wordt gepromoot. Om de ingang te vinden moesten we vanaf een bepaald punt 15 elektriciteits palen tellen. Op de 15e paal stond een heel klein tekeningetje van een vliegtuig en zo wisten we waar we het bos in moesten. Als je de route eenmaal hebt gevonden wordt er met vlaggetjes en lijnen wel heel duidelijk aangegeven waar je heen moet, dus het is verder prima te doen. Het is een wandeling van ongeveer een half uur, langs een afgebrand huisje (net het huisje uit the blair witch project) en uiteindelijk kom je dus bij de plek in het bos waar het vliegtuig is neergestort. Echt heel gaaf om te zien, en de 12 mensen die destijds in het vliegtuig zaten hebben het allemaal overleefd dus dat scheelt ook weer!

De tweede wandeling die ik heb gedaan, the Lone Cone track, was een spontane ingeving van een paar mensen uit mijn hostel. Ik had geen idee wat we gingen doen, dus ging ik met mijn handtasje en Dr Pepper vrolijk onderweg naar iets wat een van de zwaarste hikes bleek te zijn die ik ooit gedaan heb. Je kon er alleen komen met de boot en die vonden we belachelijk duur. Gelukkig werkt het allemaal vrij makkelijk in Tofino, dus konden we een lift krijgen voor $10 dollar pp minder van een locale redneck met zijn zoon en dochter (die hij blijkbaar ook nog maar 2 dagen kende, omdat ze bij haar moeder was opgegroeid). Hij zou ons 'smiddags weer oppikken en heeft zijn nummer gegeven om in contact te blijven, mocht er iets fout gaan. We wisten natuurlijk niet 100% zeker of hij ook echt zou terug komen, maar hij was er precies op tijd en heeft ons keurig weer in Tofino afgezet.

Zoals ik al zei was de hike zelf een iets grote uitdaging dan ik had gedacht. De Lone Cone is namelijk een berg..En het irritante van bergen is dat je omhoog moet lopen om aan te top te komen..Het was een tocht van totaal 7 kilometer en 700 meter de hoogte in. Daar liep ik dus met mijn handtas en mijn Dr Pepper.. Gelukkig bleek ik mijn tas ook als rugzak te kunnen dragen (vond ik vrij creatief van mezelf) en er waren waterstroompjes waar je veilig uit kon drinken. Maar na 2,5 uur lopen.,3 x dood te zijn gegaan en een klein beetje lek te zijn geprikt door muggen (ik kon letterlijk het moment zien waarop de deet stopte met werken) hebben we het uiteindelijk toch gehaald en het uitzicht maakte de hele tocht dubbel en dwars waard! De weg terug ging een stuk sneller, maar het leek heel lang te duren voor we aan het eind van de route waren en op een gegeven moment kregen we het idee dat we fout waren gelopen. Dus zijn we een heel takkeneind weer teruggelopen tot we erachter kwamen dat we toch goed zaten. Ik vond een half uur daarvoor al dat we wel weer genoeg hadden gelopen voor die dag dus ik had m flink zitten. En toen we terugkwamen bleek dat als we echt 1 minuut voor het einde van de route hadden besloten dat we fout zaten .. Wat waren we blij toen we de zoon van onze redneck tegenkwamen..Hij was een stuk de route opgelopen om te kijken waar we bleven, superlief!
En dat was Tofino in een notendop..Ik zou nog vanalles kunnen vertellen over mijn tijd daar, maar ik ben bang dat dit verhaal dan zo lang wordt dat zelfs de meest enhousiaste lezer het niet tot het eind vol gaat houden, dus ik zal het wat Tofino betreft hier maar bij laten.

Op 20 augustus kwam ik na weer een lange busrit aan in Port McNeill, helemaal in het noorden van Vancouver Island. Het noorden staat er om bekend dat er niets te zien is, dus je kunt je afvragen waarom ik vredesnaam bijna 10 uur in een bus heb gezeten om naar dit gehucht te komen. Orka's!
Vanuit Telegraph Cove, een half uurtje van Port McNeill vandaan worden kayak tours georganiseerd. Het was een risico om deze trip te boeken, want je weet natuurlijk nooit zeker of je ook echt Orka's te zien krijgt, maar ik moest het in ieder geval proberen.

Het leek 's ochtends nog even fout te gaan toen ik tussen het controleren van mijn kaartje en de bus de tickets voor het 2e deel van mijn reis kwijt raakte. Ik had de hele grond afgezocht en ook de buschauffeur gevraagd om zijn ingenomen kaartjes te checken, maar ze waren echt weg.. dat was flink balen, want dan zou ik een nieuw en waarschijnlijk veel duurder kaartje bij de chauffeur moeten kopen. Maar een kaartje kan natuurlijk niet echt weg zijn in zo'n korte tijd en ik bedacht me dat ik mijn tas in het laadruim had gelegd en dat ik 'm toen wel eens verloren kon zijn. Dus toen er bij de eerste stop meer mensen werden opgepikt ben ik snel de bus uitgesprongen voordat iedereen zijn tassen erbij zou gooien en het te laat was. En dat was geen moment te vroeg, want ik was net op tijd om mijn kaartje onder een tas te zien verdwijnen. De eigenaar van de tas keek een beetje vreemd toen ik in zo'n slowmotion momentje letterlijk achter zijn tas het ruim indook om mijn ticket te redden, maar ik had mijn ticket mooi wel terug en ik kon met een gerust hart de bus weer in!

Het enige deel van de hele trip wat ik niet had geregeld was de taxi van het hotel naar Telegraph Cove, waar de kayaktour startte. Dat leek me niet zo'n probleem, maar toen ik bij het hotel vroeg of ze een taxi kon bellen voor de ochtend erop keek de receptioniste me aan of ik niet goed bij mijn hoofd was. Blijkbaar was er maar een taxi en die was niet zo betrouwbaar. Ze heeft nog wel een laffe poging gewaagd, maar er werd niet opgenomen en blijkbaar vond ze toen dat ze wel weer genoeg had gedaan. Toen ik vroeg hoe ik er dan moest komen haalde ze haar schouders op dus ik zag het al somber in, maar gelukkig checkte er net op dat moment een man en zijn dochter in die de dag erna ook een tour gingen doen. Ik heb uiteindelijk van hun een lift kunnen krijgen. Dat was alvast deel 1.

De kayaktour zelf was helemaal geweldig. Ik bleek de enige deelnemer te zijn en had de gids dus voor mezelf. Misschien kwam het wel gedeeltelijk hierdoor dat ik zoveel geluk had (met zn tweeën maak je minder lawaai), maar ik heb buiten de zeeleeuw om alles gezien wat er te zien valt: Orka's, Adelaars, een bultrug walvis die daar helemaal niet hoorde te zitten, een zeehond die zelden op de rosten gezien wordt, dolfijnen, een hele grote kwal, zeesterren en net 5 minuten voor het einde van de tour een zwarte beer. Dus technisch gezien kan ik wel weer terug naar Nederland , ik heb bijna alles gezien wat ik wilde zien ;) . Van de Orka's heb ik helaas geen foto's kunnen maken, omdat de camera lastig kon focussen (het was mistig) en ik was bang dat ik ze dan alleen door mijn lens zou zien. Daarom heb ik maar gewoon genoten van het moment. Ze waren er maar 5 minuten, maar het was heel bijzonder om ze te zien en te horen. Ik zou wel uren naar ze kijken als ik de kans krijg, dus als genoeg geld over heb ga ik volgend jaar zeker nog een keer terug!

De weg terug naar Port McNeill bleek geen probleem. Mijn gids had al aangeboden dat ik met haar mee terug kon rijden als ze klaar was met haar avondtour en ik niets kon regelen dus ik was sowieso wel thuisgekomen, maar het bleek niet nodig, want binnen 10 minuten had ik een lift terug van 2 locals. Dat was deel 2!

Eergisteren heb ik de bus terug genomen vanuit Port McNeill naar het vaste land. In de bus ontmoette ik 2 jongens die het compleet tegenovergestelde van elkaar waren. De ene was een blanke rasta met een superlange baard en kapotte schoenen die al een paar jaar aan het reizen is, niets plant en een half jaar in z'n eentje in de jungle heeft gewoond. De andere was een Amerikaan die zijn hele leven al zo'n beetje heeft uitgepland. Heel interessant, 2 van die tegenpolen. We hebben hele boeiende gesprekken gehad en een gezellige tijd op de boot terug en ze bleven allebei met me wachten tot mijn bus naar het hostel er was. Superlief!

En nu ben ik weer terug in Vancouver. . Het voelt nu al een beetje als thuiskomen, ik ben best al wel een klein beetje gehecht geraakt aan deze stad. Heel toevallig was bijna de helft van de 'Tofino gang' gisteren in Vancouver dus we zijn gezellig een drankje wezen drinken.

Als alles goed is gegaan komt binnen nu en een uur Dorien aan. Ze blijft een week en de planning is om leuke dingen te doen in Vancouver en om wat meer te zien en doen ook een nachtje naar Whistler (een plaatsje in de buurt) en twee nachten naar Victoria (een stad op Vancouver Island) te gaan. En als zij weg is heb ik nog een paar dagen voor mijn reis naar Winnipeg en Churchill..
Ik heb er zin in!

Tot gauw ,
Liefs Marieke